Zgodnie z art. 35 ust. 1 IED regulującym zakłady zasilające sieci ciepłownicze:
„Do dnia 31 grudnia 2022 r. obiekt energetycznego spalania może być zwolniony z przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2, i z przestrzegania stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31, o ile spełnione są następujące warunki:
a) całkowita nominalna moc obiektu energetycznego spalania dostarczona w paliwie nie przekracza 200 MW;
b) obiektowi udzielono pierwszego pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub operator tego obiektu złożył kompletny wniosek o pozwolenie przed tą datą, pod warunkiem że obiekt oddano do eksploatacji nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.;
c) co najmniej 50 % produkcji ciepła użytkowego wytwarzanego w obiekcie (średnia krocząca z pięciu lat) dostarczanych jest w postaci pary lub gorącej wody do publicznej sieci ciepłowniczej; oraz
d) w tym okresie dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu określone w jego pozwoleniu mającym zastosowanie w dniu 31 grudnia 2015 r., w szczególności zgodnie z wymogami dyrektyw 2001/80/WE i 2008/1/WE, są utrzymane co najmniej do dnia 31 grudnia 2022 r.”
W odrębnym komunikacie Komisja Europejska wyjaśniła, iż intencją art. 35 Dyrektywy jest zapewnienie elastyczności dla niektórych ciepłowni polegającej na spełnieniu limitów emisji (art. 30 ust. 2 Dyrektywy) oraz stopni odsiarczania (art. 31) z Załącznika V do Dyrektywy dopiero od dnia 1 stycznia 2023 (zamiast 1 stycznia 2016).
Wskazana elastyczność jest uzależniona od spełnienia warunków określonych pod literami od a) do d) art. 35 ust. 1 Dyrektywy.
Spośród warunków sformułowanych przez IED w art. 35 ust. 1 wątpliwości może wywoływać sposób interpretacji na gruncie IED użytych w lit. c) sformułowań: „ciepło użytkowe”, „sieć publiczna” oraz „sieć ciepłownicza” (ang. „district heating”).
Użyte w art. 35 ust. 1 lit. c) IED sformułowanie „ciepło użytkowe” nawiązuje do faktu, iż w praktyce część produkcji ciepła z instalacji bywa wykorzystywana na potrzeby własne i stąd jest niedostępna dla odbiorców końcowych.
Z kolei zawarty w ww. przepisie wymóg dostarczania ciepła do „sieci publicznej” odróżnia takie sieci od „sieci prywatnych”. W „sieciach prywatnych” operator przemysłowy pokrywa swoje własne potrzeby w zakresie produkcji energii elektrycznej i ciepła i wykorzystanie tych mediów następuje wyłącznie w granicach określonego miejsca bez szerszej użyteczności publicznej.
Zawarty w przedmiotowym przepisie wymóg aby sieć ciepłownicza była „publiczna” oznacza, iż sieć taka nie może służyć wyłącznie potrzebom prywatnych podmiotów będących właścicielami instalacji lub sieci.
Termin „sieć ciepłownicza” nie jest zdefiniowany w IED, jednak powinien być rozumiany w sposób analogiczny do definicji „systemu lokalnego ogrzewania” lub „lokalnego chłodzenia” zawartej w art. 2 lit. g) Dyrektywy 2009/28/WE (tzw. Dyrektywa OZE”).
Oznacza on oznacza dystrybucję energii termicznej w postaci pary, gorącej wody lub schłodzonych płynów, z centralnego źródła produkcji przez sieć do wielu budynków lub punktów w celu wykorzystania jej do ogrzewania lub chłodzenia pomieszczeń lub procesów.
Wskazaną interpretację popiera okoliczność, iż w obu dyrektywach w angielskiej wersji językowej użyty jest w tym zakresie ten sam termin „district heating” (wskazana tożsamość terminologiczna nie jest jednak zachowana w polskich wersjach językowych dyrektyw), we wskazany sposób przepis ten rozumie także Komisja Europejska.
Użyte w art. 35 ust. 1 lit. c) IED sformułowanie “sieć ciepłownicza” z powyższych powodów powinno być rozumiane w sposób zakładający szersze użytkowe wykorzystanie ciepła do ogrzewania pomieszczeń lub wody w obiektach jak indywidualne domy, mieszkania, szpitale, kościoły, szkoły, sklepy, supermarkety, powierzchnie biurowe czy hale produkcyjne.
Komisja Europejska wskazuje, iż w celu oszacowania czy co najmniej 50 % produkcji ciepła użytkowego jest dostarczana do publicznej sieci ciepłowniczej należy określić proporcję ilościciepła dostarczonego w parze lub ciepłej wodzie do publicznej sieci ciepłowniczej do ogólnej ilości ciepła użytkowego wyprodukowanego przez przedmiotową instalację.
Ewentualne wątpliwości może budzić, na jaką datę ustala się dla potrzeb omawianej derogacji, że całkowita nominalna moc obiektu energetycznego spalania dostarczona w paliwie nie przekracza 200 MW a także relacja wskazanej derogacji z pozostałymi derogacjami IED (z art. 32 i 33).
|
|
Dokumentacja |
|
|
Linki |
