Warto zwrócić uwagę, że zasady opisane w art. 49 ust. 1 nowej ustawy o handlu emisjami odbiegają od reguł, które będą obowiązywać w III okresie rozliczeniowym (czyli od 1 stycznia 2013 r.). Wskazana ustawa, mimo iż dopiero co uchwalona, nie dokonuje w pełni implementacji postanowień pakietu klimatycznego (co zresztą wyraźnie zaznacza uzasadnienie projektu tej ustawy). Decyzja Komisji Europejskiej z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87/WE wprowadza analogiczną zasadę (w art. 22), co do wpływu zaprzestania działalności przez instalację na otrzymany przydział uprawnień do emisji.
Zasadą przyjętą w ww. decyzji jest, podobnie jak w nowej polskiej ustawie, iż jeżeli instalacja zaprzestała działalności, zainteresowane państwo członkowskie nie wydaje uprawnień do emisji dla tej instalacji począwszy od roku następującego po roku, w którym zaprzestano działalności. Tym niemniej, w szczegółach (a wiadomo, iż, jak zawsze, to w nich tkwi diabeł) pomiędzy obu regulacjami występują istotne różnice.
Otóż zgodnie z art. 22 ust. 1 lit. e) ww. decyzji uznaje się, że instalacja zaprzestała działalności, jeżeli - m.in. – „instalacja nie działa, ale działała wcześniej i prowadzący instalację nie może wykazać, że przedmiotowa instalacja wznowi działalność najpóźniej w ciągu sześciu miesięcy od momentu zaprzestania działalności. Państwa członkowskie mogą wydłużyć ten okres do maksymalnie 18 miesięcy, jeżeli prowadzący instalację może wykazać, że instalacja nie może wznowić działalności w terminie 6 miesięcy ze względu na wyjątkowe i nieprzewidywalne okoliczności, których nie można by uniknąć nawet przy dochowaniu pełnej należytej staranności oraz które znajdują się poza kontrolą prowadzącego daną instalację, w szczególności takich okoliczności, jak klęski żywiołowe, wojna, zagrożenie wojną, akty terrorystyczne, rewolucja, zamieszki, sabotaż lub akty wandalizmu”.
Tutaj interesuje nas tylko przesłanka zaprzestania działalności przewidziana w art. 22 ust. 1 lit. e) ww. decyzji oraz jej porównanie z regulującym ten sam zakres art. 49 ust. 1 nowej polskiej ustawy. Co do szczegółowego komentarza do art. 22 ust. 1 lit. e) ww. decyzji oraz pozostałych przesłanek, w których decyzja uznaje, iż doszło do zaprzestania działalności (co skutkuje brakiem alokacji uprawnień) patrz: „Decyzja Komisji Europejskiej o benchmarkach – wskaźniki do zapamiętania dla planujących zmiany w instalacjach (I)”.
W każdym razie nowa polska ustawa o handlu emisjami z założenia jest tymczasowa a jej art. 49 ust. 1 będzie musiał zostać zmieniony przed 1 stycznia 2013 r. i dostosowany do brzmienia art. 22 ust. 1 lit. e) decyzji. Mimo odmiennego sposobu sformułowania obu przepisów oba regulują tę samą sytuację, gdzie instalacja nie działa i nie emituje. Podobny jest też skutek polegający na braku alokacji uprawnień do emisji począwszy od roku następującego po roku, w którym to zdarzenie nastąpiło (wg polskiej regulacji następuje to po stwierdzeniu wygaśnięcia zezwolenia). Obie regulacje różni w praktyce okres rozliczeniowy a mianowicie rozliczenie wg polskiego przepisu następuje w skali całego roku kalendarzowego, natomiast wg decyzji Komisji Europejskiej o benchmarkach już sześciomiesięczny okres zaprzestania działalności (a jedynie w wyjątkowych przypadkach osiemnastomiesięczny) wywołuje skutek w postaci zaprzestania alokacji.