Alert prawny
Nowe wytyczne w sprawie pomocy państwa w kontekście zmian w unijnym systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych – jaki przyjąć współczynnik emisji CO2?
Z punktu widzenia uwarunkowań systemowych polskiej gospodarki wydaje się zasadne podjęcie zabiegów lobbingowych w celu wyboru Metody 3 (średniego zakładu w danym geograficznym obszarze ustalania cen) jako współczynnika emisji CO2 używanego do kalkulacji pomocy publicznej.
W braku takich działań istnieje ryzyko wyboru przez Komisję Europejską Metody 2 (przy zakupie energii elektrycznej w sieci wykorzystuje się średni współczynnik emisji CO2 dla całej Unii) lub Metody 4 (wykorzystuje się średni współczynnik emisji CO2 dla UE, bez względu na faktyczne warunki dostaw energii elektrycznej do danej instalacji), co byłoby równoznaczne z ograniczeniem zakresu możliwej prawnie do udzielenia polskim przedsiębiorstwom pomocy publicznej z tytułu wzrostu kosztów cen energii elektrycznej wywołanych kosztami uprawnień do emisji. To zaś z kolei mogłoby skutkować ostateczną utratą konkurencyjności.
Okólnik ICE Futures Europe 11/038 z 10 marca 2011 r. – pozycja Giełdy zabezpieczona ale co z pozostałymi uczestnikami obrotu?
Czy okólnik ICE Futures Europe 11/038 z 10 marca 2011 r. oznacza, iż podmiot nabywający od tej Giełdy „zakazane” uprawnienia do emisji nie dysponuje żadnymi roszczeniami przeciwko zbywcy? Taka zasada byłaby trudna do przyjęcia z punktu widzenia interesów nabywcy. Wydaje się ponadto, iż wspomniany dokument nie jest wolny od innych niekonsekwencji.
Zakup uprawnień do emisji tlenków siarki i azotu nie będzie kosztem operacyjnym
Również projekt ustawy o systemie bilansowania i rozliczania wielkości emisji dwutlenku siarki (SO2) i tlenków azotu (NOX) dla dużych źródeł spalania ingeruje w zasady rozliczania kosztów osieroconych.
Koszty zakupu EUA nie będą rozliczane w „kosztach osieroconych” – wg projektu ustawy z dnia 22 lipca
Projekt ustawy (wersja z dnia 22 lipca 2010 r.) o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych skierowany w dniu 11 sierpnia 2010 r. pod obrady Komitetu Stałego Rady Ministrów dodaje ważny zapis dla wytwórców energii elektrycznej objętych systemem rozliczania kosztów osieroconych.
Mechanizmy Protokołu z Kyoto po 2012 – już wiadomo, że nic nie wiadomo (1)
Zasadniczą częścią Protokołu z Kyoto jest Załącznik B określający dla każdego Państwa (Strony wymienionej w załączniku I do Konwencji) ilościowe zobowiązania do ograniczenia i redukcji emisji. Tak więc aczkolwiek Protokół z Kyoto zasadniczo i formalnie obowiązuje na czas nieokreślony, to konkretne limity zobowiązań do redukcji emisji zawarte w Załączniku B dotyczą tylko I okresu rozliczeniowego, czyli okresu od 1 stycznia 2008 r. do 31 grudnia 2012 r.
Zatem o ile Strony się nie porozumieją w odpowiednim terminie (a jest to coraz bardziej realne) będziemy mieli do czynienia z ciekawą prawnie sytuacją, gdzie Protokół z Kyoto od 1 stycznia 2013 r. formalnie obowiązuje lecz nie zawiera limitów redukcji.